ابن تیمیه می‏نویسد:عبادت‏های شرعی چیزی است که نزدیک‏کننده به خدا باشد و آن عبادت‏هایی که در بین متأخّران رواج یافته، مانند «جلسات خلوت‏نشینی»، بدعت و حرام است، گرچه آن را به اعتکاف شبیه بدانند و اگر بگویید رسول گرامی اسلام صلی‏الله‏علیه‏و‏آله پیش از بعثت به غار حرا می‏رفت، و خلوت‏نشینی به آن شبیه است، پاسخ این است که پیامبر اکرم صلی‏الله‏علیه‏و‏آله از آغاز بعثت و شنیدن ندای جبرئیل به آنجا نرفت و خلفای پس از او هم چنین نکردند. (ابن تیمیه، 1983 م، ج 5، ص 247)

بر پایه این تعریف، وی ملاکی کلی برای عبادت بودن اعمال به دست نمی‏دهد و تنها فهم خود را میزان صحیح و شرعی بودن عبادت قرار می‏دهد و غیر از آن را بدعت می‏داند.

ابن تیمیه می‏گوید:
گفتن اسم «اللّه‏» به تنهایی، چه اسم ظاهر (اللّه‏) و چه ضمیر (هو هو)، بدعت در شرع است و خطای در گفتار و لغت؛ زیرا اسم به تنهایی، کلام نیست؛ نه نشان‏دهنده ایمان است و نه نشان‏دهنده کفر. (همان، ص 249)

این سخن، نقطه آغاز اختلاف ابن تیمیه با دیگر مسلمانان است؛ زیرا او نمی‏پذیرد که ما می‏توانیم با به دست آوردن ملاک کلی برای عبادی شدن اعمالمان از گفتار رسول اکرم صلی‏الله‏علیه‏و‏آله ، حتی اعمال مباح را به نیت عبادت خدای متعال انجام دهیم.

وی درباره مسجد و مشاعر مقدس می‏گوید:خداوند برای نماز، مکانی را جز مسجد قرار نداده، مگر مشاعر حج، مانند عرفه و مشعرالحرام، و آنها هم تنها برای ذکر و دعاست، نه نماز. تنها مساجدند که هدف از بنای آنها نماز است و دیگر مکان‏ها مستحب نیست که برای نماز و دعا و ذکر آماده شود، هر چند محل سکونت رسول گرامی اسلام صلی‏الله‏علیه‏و‏آله یا منزل یا گذرگاه عبور او باشد.(همان، ص 263)

ابن تیمیه، ناخودآگاه به این حقیقت اعتراف کرده است:
سرانجام، بردباری هاجر و فرزند او بر دوری و تنهایی و غربت، و آمادگی مادر برای ذبح فرزند، به اینجا منتهی شد که اثر پای مادر و فرزند، مرکز عبادت مردان و زنان مؤمن قرار گرفت؛ این سنت خداست درباره کسی که بخواهد به او رفعت بخشد. (ابن قیم، 1420 ق، ص 10)